bencede
New member
Forvetler yarışta meblağ, defanslar şampiyonlar yapar hoş klişedir futbol da, doğruluk hissesi da yüksektir fakat enine de uzunluğuna da baksan bir kadronun kalbi de beyni de orta sahadır… Orta sahan kadarsındır ya da orta sahayı hafifçee aldığında sonuçların tartısı biner sırtına… Real Madrid orta alanının Avrupa’daki asıllı rakipleriyle karşılaştırması bir daha sonraki yazı konusu olsun, artık ülke ortasında kalalım ve Galatasaray’ın kazandığı son iki şampiyonluktan üç yıl daha sonra yarışa yeni yıla girmeden vedasını orta alanında arayalım…
Bu dönem ile benzeri takım sorunlarını yaşandığı 2010-11 döneminde Galatasaray, taraftarının hafızasına “BAM” olarak geçen Barış, Ayhan, Mustafa Sarp üçlüsüyle oynamış ve dönemi 16 yenilgiyle tamamlamıştı. Sonraki dönem Fatih Terim geldiğinde Melo ve Selçuk’un devraldığı orta saha iki 10 numara Emre Çolak ve Engin’in kanatlardan göbeğe yardım eden oyunlarıyla iki santrfora yer açmış ve Galatasaray’ın orta alanı 25+ gol üretmişti. Akabinde Sneijder’li yıllar ve onun kontratı feshedilmeden 10 numaralı forması teslim edilen Belhanda’lı günler…
Juventus’un dörtlü ya da üçlü defansının, Real Madrid orta alanının ya da Barcelona ve Liverpool’un forvet üçlüsünün uzun yıllar değişmediği ve kupaların geldiği dönemlerde teknik adamlar değişse de önemli olan oyunun en az bir çizgisinde takım istikrarını sağlamalarıydı.
Galatasaray 2017-18 döneminden beri üç bölgede de bir istikrarı sağlayamadığından her transfer periyodunda yamalı bohça üzere bir takımlar kuruldu. Fernando ve Ndiaye ile Melo-Selçuk kadar olmasa da bir çizgi yakalayabilme bahtı da Brezilyalının İspanya’da oynama dileği, Senegalli’nin de yüksek bonservisle satılmasıyla son buldu.
Seri, Nzonzi ve Lemina’nın piyasa kıymetleri Galatasaray’ın satın alamayacağı kadar yüksekti. Ortada bir paradoks vardı. Bu oyuncular sende başarılı olursa piyasaları yükselecekti, zıddı de oldu lakin Galatasaray’ın ya parası yetmedi ya da oyuncular için Florya artık cazip bir mesken değildi..
Forvet çizgisinde Onyekuru mevsimlik pamuk emekçisi üzere gidip geliyor, Feghouli’de Valencia’daki son döneminde kontrat krizindeki boş vermişliğine burada kontratının son iki dönemine girilirken start veriyordu…
3 stoper için 25 milyon Euro, Diagne için 13 milyon Euro, Falcao için kasasında yılda 6-7 milyon Euro çıkan Galatasaray, oyunun kalbini de beynini de epeyce hafifçee aldı. Etebo, Assunçao isimleri bu hafifçelik nedir sorusunun karşılığında öznelerdir. Taylan’ın 6 numaraya devşirilmesi bir dönemlik palyatif bir tahlil, fiyat 15+ milyon olduğu günlerde Gedson’u yalnızca yarım dönemliğine kiralamak da günü, olmadı 6 ayı kurtarmaktı…
Melo-Selçuk, Mahmut-İrfan Can, Josef-Atiba ile de son 10 yılın X raporu alınabilir. Karşılığı sıradan soru şudur: Taylan-Berkan ikilisi isimlerini bu isimlerin yanına yazdırabilir mi?
Bu dönem ile benzeri takım sorunlarını yaşandığı 2010-11 döneminde Galatasaray, taraftarının hafızasına “BAM” olarak geçen Barış, Ayhan, Mustafa Sarp üçlüsüyle oynamış ve dönemi 16 yenilgiyle tamamlamıştı. Sonraki dönem Fatih Terim geldiğinde Melo ve Selçuk’un devraldığı orta saha iki 10 numara Emre Çolak ve Engin’in kanatlardan göbeğe yardım eden oyunlarıyla iki santrfora yer açmış ve Galatasaray’ın orta alanı 25+ gol üretmişti. Akabinde Sneijder’li yıllar ve onun kontratı feshedilmeden 10 numaralı forması teslim edilen Belhanda’lı günler…
Juventus’un dörtlü ya da üçlü defansının, Real Madrid orta alanının ya da Barcelona ve Liverpool’un forvet üçlüsünün uzun yıllar değişmediği ve kupaların geldiği dönemlerde teknik adamlar değişse de önemli olan oyunun en az bir çizgisinde takım istikrarını sağlamalarıydı.
Galatasaray 2017-18 döneminden beri üç bölgede de bir istikrarı sağlayamadığından her transfer periyodunda yamalı bohça üzere bir takımlar kuruldu. Fernando ve Ndiaye ile Melo-Selçuk kadar olmasa da bir çizgi yakalayabilme bahtı da Brezilyalının İspanya’da oynama dileği, Senegalli’nin de yüksek bonservisle satılmasıyla son buldu.
Seri, Nzonzi ve Lemina’nın piyasa kıymetleri Galatasaray’ın satın alamayacağı kadar yüksekti. Ortada bir paradoks vardı. Bu oyuncular sende başarılı olursa piyasaları yükselecekti, zıddı de oldu lakin Galatasaray’ın ya parası yetmedi ya da oyuncular için Florya artık cazip bir mesken değildi..
Forvet çizgisinde Onyekuru mevsimlik pamuk emekçisi üzere gidip geliyor, Feghouli’de Valencia’daki son döneminde kontrat krizindeki boş vermişliğine burada kontratının son iki dönemine girilirken start veriyordu…
3 stoper için 25 milyon Euro, Diagne için 13 milyon Euro, Falcao için kasasında yılda 6-7 milyon Euro çıkan Galatasaray, oyunun kalbini de beynini de epeyce hafifçee aldı. Etebo, Assunçao isimleri bu hafifçelik nedir sorusunun karşılığında öznelerdir. Taylan’ın 6 numaraya devşirilmesi bir dönemlik palyatif bir tahlil, fiyat 15+ milyon olduğu günlerde Gedson’u yalnızca yarım dönemliğine kiralamak da günü, olmadı 6 ayı kurtarmaktı…
Melo-Selçuk, Mahmut-İrfan Can, Josef-Atiba ile de son 10 yılın X raporu alınabilir. Karşılığı sıradan soru şudur: Taylan-Berkan ikilisi isimlerini bu isimlerin yanına yazdırabilir mi?